Κυπριακή Δημοκρατία Κυπριακή Δημοκρατία

Επιμνημόσυνος Λόγος του Προέδρου της Βουλής στο εθνικό μνημόσυνο του ήρωα αστυνομικού Ανδρέα Μιχαηλίδη - 3/8/2014

Επιμνημόσυνος Λόγος του Προέδρου της Βουλής στο εθνικό μνημόσυνο του ήρωα αστυνομικού Ανδρέα Μιχαηλίδη - 3/8/2014

Επιμνημόσυνος Λόγος του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Γιαννάκη Λ. Ομήρου στο ετήσιο εθνικό μνημόσυνο του ήρωα αστυνομικού Ανδρέα Μιχαηλίδη - Κυριακή, 3 Αυγούστου 2014 - 8.30 π.μ. - Εκκλησία Αγίου Γεωργίου στην Καλλέπεια, Πάφος

Ο Ιούλιος είναι ο αδυσώπητος μήνας της μνήμης. Αυτές οι μέρες είναι μέρες μνήμης αλλά και τιμής. Αυτές τις μέρες διασκελίζουμε 40 βασανιστικά χρόνια που ξαναφέρνουν μπροστά στον καθρέφτη της ιστορίας τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974. Το προδοτικό πραξικόπημα και η βάρβαρη τουρκική εισβολή σημάδεψαν το σώμα της Κύπρου αλλά και τις ψυχές μας.

Πόνος και οδύνη είναι τα συναισθήματα όλων μας από αυτή την αναδρομή. Πονούμε και νοιώθουμε οδύνη όταν παρελαύνουν μπροστά μας σαν εφιάλτης τα δεινά της τραγωδίας της Κύπρου, η προσφυγιά, το δράμα των αγνοουμένων μας, οι καρτερικοί εγκλωβισμένοι μας. Πονούμε από τη συνεχιζόμενη κατοχή πατρογονικών εδαφών και εστιών.

Όμως, όσος κι αν ο πόνος, όση κι αν είναι η οδύνη μας, οφείλουμε να στρέψουμε τα βλέμματα πίσω και τα ιστορικά διδάγματα, που οφείλουμε όλοι να αντλούμε από το χθες της ιστορίας μας, είναι η πυξίδα για την πορεία του σήμερα.

Αλλά ιστορική μνήμη σημαίνει ιστορική συνείδηση. Και ιστορική συνείδηση για μας τους Έλληνες της Κύπρου σημαίνει συνείδηση της αδιάσπαστης συνέχειας από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι σήμερα. Μια συνέχεια που ενισχύθηκε με τις θυσίες γενεών και διατηρήθηκε χάρις στο πάθος μας για ελευθερία και σταθερή πίστη στην ιερότητα και το δίκαιο του αγώνα μας.

Η απόδοση τιμής σε ήρωες των αγώνων του λαού μας είναι μια οφειλόμενη διαχρονική επιταγή. Μια πράξη υπόμνησης της μαρτυρικής αγωνιστικής πορείας ενός λαού που, διερχόμενος δια πυρός και σιδήρου, συνεχίζει ακόμα τον αγώνα για τη φυσική και εθνική του επιβίωση.

Μνημόσυνα όπως το σημερινό έχουν ακόμα σαν κύριο στόχο, πέρα από την απόδοση τιμής και ευγνωμοσύνης στους ήρωες- μάρτυρες του λαού μας, να χρησιμεύουν για την άντληση διδαγμάτων για τη συνέχιση και καταξίωση ενός αγώνα που δεν έχει ακόμα δικαιωθεί.

Σαράντα χρόνια από το δίδυμο έγκλημα της προδοσίας και του εγκλήματος και οι μνήμες ολοζώντανες. Το προδοτικό πραξικόπημα ενάντια στον Εθνάρχη Μακάριο, η μεγαλύτερη προδοσία στη σύγχρονη ελληνική  ιστορία, ανοίγει την κερκόπορτα στον καραδοκούντα Αττίλα.

Σαράντα χρόνια από τότε και ακόμα ακούμε τη στεντόρεια φωνή του Μακάριου στο ιστορικό του διάγγελμα: «Γνωρίζεις ποιος σου ομιλεί. Είμαι εκείνος τον οποίο εσύ εξέλεξες για να είναι ηγέτης σου. Πρόβαλε παντοιοτρόπως αντίστασιν εις την Χούντα. Νυν υπέρ πάντων ο αγών».

Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης δημοκράτης, νομιμόφρονας αστυνομικός δεν χρειάστηκε καν να ακούσει την προτροπή του Μακάριου και βρέθηκε στην έπαλξη της αντίστασης στο Αρχηγείο της Αστυνομίας να αγωνίζεται για τη δημοκρατία. Εκεί τον βρήκαν οι σφαίρες της προδοσίας. Το να πέφτεις αγωνιζόμενος εναντίον εξωτερικού εχθρού που ήλθε να κουρσέψει την πατρίδα σου είναι καθήκον αυτονόητο για τον κάθε Έλληνα. Το να θυσιάζεται όμως για να μην καταλυθεί η δημοκρατία, για να μην περάσει ο φασισμός και ο σκοταδισμός δείχνει έναν πολίτη διπλά ευσυνείδητο, δείχνει ιδιαίτερο ήθος και ανωτερότητα.

Το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 είναι ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία, μια τραγωδία χωρίς κάθαρση.

Ασφαλώς είναι αναγκαία η προαγωγή της εθνικής λαϊκής ενότητας μέσα στις κρίσιμες συνθήκες που περνά η πατρίδα μας. Αυτό όμως δεν πρέπει να σημαίνει ούτε διαγραφή της μνήμης, ούτε πλαστογράφηση της ιστορίας. Αν πρόκειται να χαράξουμε μια ελπιδοφόρα πορεία για το σήμερα και το αύριο, πρέπει να έχουμε ως πυξίδα τα επιτεύγματα αλλά και τα λάθη του παρελθόντος από τα οποία πρέπει να παραδειγματιζόμαστε.

Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά τη προδοσία και το έγκλημα ενάντια στην πατρίδα μας, τα αποτελέσματα εξακολουθούν να υπάρχουν και να απειλούν με ολοκληρωτικό εθνικό αφανισμό την Κύπρο και το λαό της.

Οι πρόσφυγες, οι αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι εξακολουθούν να αποτελούν την καθημερινή δραματική υπόμνηση της εθνικής συμφοράς και να μας υποδεικνύουν το μέγα χρέος για απελευθέρωση της πατρίδας μας.

Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τα τραγικά γεγονότα του 1974, η Τουρκία, όχι μόνο παρέμεινε αδιάλλακτη, αλλά με μια σειρά ενέργειες έχει κλιμακώσει την προκλητική της στάση. Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους, η ποσοτική και ποιοτική ενίσχυση των τουρκικών στρατευμάτων, η ένταση της μεταφοράς εποίκων από την Τουρκία με προφανή στόχο τη δημογραφική αλλοίωση των πληθυσμιακών δεδομένων της Κύπρου ο σφετερισμός των ελληνοκυπριακών περιουσιών, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τους τελικούς στόχους  της Τουρκίας.

Οι κατά καιρούς διάφορες προτάσεις και προσεγγίσεις των Τούρκων στο Κυπριακό πρόβλημα προνοούν την αναγνώριση δύο κρατικών οντοτήτων με μια μορφή ισότιμης συγκυριαρχίας σε ολόκληρη την επικράτεια, πράγμα που ανοίγει το δρόμο για μελλοντική ολοκλήρωση της κατοχής.  Σε αυτές τις αδιάλλακτες προτάσεις εξακολουθούν να επιμένουν στις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη τους τελευταίους μήνες.  Οι απόψεις της τουρκικής ηγεσίας προνοούν στην πραγματικότητα ένα καθεστώς φυλετικών διακρίσεων, παραβιάζουν κάθε δημοκρατική έννοια και κάθε διεθνή κανόνα. Παραβιάζουν τα ψηφίσματα, τις αποφάσεις και τον ίδιο τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η ανάγκη πρόταξης της δικής μας αποφασιστικής αντίστασης αποτελεί υπέρτατο πατριωτικό καθήκον.  Και δεν είναι θέμα επιλογής ανάμεσα σε προσφερόμενες υπαλλακτικές πορείες η ανάγκη αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Είναι ιστορική εθνική επιταγή και αδήριτη ανάγκη. Είναι θέμα επιβίωσης του λαού και της πατρίδας μας απέναντι σε ένα αδίστακτο κατακτητή που απειλεί το εθνικό μας μέλλον.

Σαράντα χρόνια από τότε. Και φέτος, όπως και πέρσι, όπως και κάθε χρόνο, θυμόμαστε και τιμούμε τους ηρωικούς μας νεκρούς. Με φορτισμένες μνήμες.  Αναζητώντας συνειρμούς της ηρωικής τους θυσίας 40 χρόνια πριν, με το σημερινό μας καθήκον. Που επιτάσσει να ξεφύγουμε οριστικά από το σύνδρομο της εθνικής ήττας του 1974, να επανακαθορίσουμε τα μεγάλα οράματα και να επανασυνδέσουμε τα κομμένα νήματα των προσπαθειών και των αγώνων του Κυπριακού Ελληνισμού. Να ολοκληρώσουμε τον ιστορικό κύκλο που ξεκινά από την αγχόνη του αποικιοκράτη, φτάνει στη δική τους ηρωική θυσία, εκτείνεται στην τραγωδία της εισβολής και ολοκληρώνεται, πρέπει να ολοκληρωθεί, με πράξη μόνο μία. Πράξη απόσεισης της κατοχής. Πράξη ελευθερίας.

Σήμερα λοιπόν τους δίνουμε αναφορά και μήνυμα σε τούτο τον ετήσιο απολογισμό. Πως ποτέ δεν θα συμφιλιωθούμε με τη στρέβλωση του νοήματος της υπέροχης θυσίας τους.  Πως θα διαφυλάξουμε την ιστορία την αληθινή και θα αντιμετωπίσουμε τις απόπειρες της τυμβωρυχίας, της καπηλείας και της πλαστογράφησης.

Σαράντα χρόνια μετά την τραγωδία, με νωπές τις μνήμες και ανεπούλωτα τα τραύματα, οφείλουμε να παραμείνουμε σταθεροί στην υπεράσπιση των βασικών αρχών λύσης του Κυπριακού. Αξιοποιώντας το νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον μέσα στο οποίο είναι πλέον ενταγμένο το Κυπριακό, με ανάπτυξη πρωτοβουλιών και κινήσεων από τη δική μας πλευρά, με πλήρη και συνεχή συντονισμό με την Ελλάδα και με σφυρηλάτηση της εθνικής ομοψυχίας, μπορούμε να προσβλέπουμε βάσιμα στη λύτρωση από τα δεινά που επισώρευσε η προδοσία και το έγκλημα του 1974.

Η λύση πρέπει να είναι Ευρωπαϊκή. Να σέβεται και να είναι εναρμονισμένη με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Δεν μπορεί η Κύπρος, μέλος ισότιμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να καταστεί μέσα από τη λύση ευρωπαϊκή χώρα δεύτερης κατηγορίας.  Δεν μπορεί να θεωρείται δήθεν «μαξιμαλισμός» η επιδίωξη λύσης που θα έχει τα χαρακτηριστικά και τις διασφαλίσεις που υπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για τη σταθερότητα και την ειρήνη. Μόνο έτσι μπορεί να αποκατασταθεί το δίκαιο και η ομαλότητα στην Κύπρο και την περιοχή. Η Τουρκία, αν θέλει να έχει ευρωπαϊκό μέλλον, οφείλει να συμμορφώνεται προς τους κανόνες και τις αποφάσεις της Ε.Ε. Αυτό δεν θα πρέπει να είναι διαπραγματεύσιμο. Ούτε από την Ε.Ε. ούτε από την Κυπριακή Δημοκρατία.

Θα πρέπει με σαφήνεια να δοθεί το μήνυμα προς την Τουρκία τόσο από την Ε.Ε. όσο και από την Κυπριακή Δημοκρατία ότι δεν θα συνεχισθούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις Τουρκίας - Ε.Ε. χωρίς την ανεπιφύλακτη αναγνώριση της Κύπρου, την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας και λύση στη βάση των Ευρωπαϊκών Αρχών. Κάθε υποχώρηση σε αυτό το μέγιστης σημασίας ζήτημα, θα συνιστά ανεπίτρεπτη υποχώρηση απέναντι στην στρεψόδικη τακτική της Τουρκίας.

Στις συνομιλίες των τελευταίων μηνών η τουρκική πλευρά καταθέτει προτάσεις παρόμοιες με αυτές που καταθέτει τα τελευταία σαράντα χρόνια.  Για δύο κρατικές οντότητες στα πλαίσια συνομοσπονδίας, για διαρχία, για εξίσωση πλειοψηφίας και μειοψηφίας, για παραμονή των εποίκων και για μόνιμη κηδεμονία της Τουρκίας επί της Κύπρου μέσω διατήρησης των αναχρονιστικών εγγυήσεων του 1960 με μονομερές δικαίωμα επέμβασης.

Ενώπιον αυτής της στρεψοδικίας και αδιάλλακτης συμπεριφοράς, είναι επείγουσα και αδήριτη η ανάγκη αναδιαμόρφωσης της στρατηγικής μας.  Πρέπει να τελειώσουμε με τις χίμαιρες, τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις.  Να επαναφέρουμε το Κυπριακό στην πραγματική του διάσταση.  Ενός προβλήματος εισβολής, κατοχής και παραβίασης του διεθνούς δικαίου.  Αντίπαλη πλευρά είναι η Τουρκία, όχι οι Τουρκοκύπριου.  Σαράντα χρόνια μιας αδιέξοδης και αναποτελεσματικής πορείας πρέπει να δώσει τη θέση της σε μια μεγαλόπνοη, επίκαιρη στρατηγική που θα λαμβάνει υπόψη της τα νέα γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά δεδομένα, που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή μας. Δεν μπορούμε να παραμένουμε μαρμαρωμένοι στο παρελθόν.  Είμαστε ενώπιον ιστορικών ευθυνών και οφείλουμε να τις αναλάβουμε.

Αθάνατε ήρωα της αντίστασης Ανδρέα Μιχαηλίδη,
Τιμούμε και υποκλινόμαστε στη μεγάλη σου θυσία. Η μνήμη σου θα είναι αιώνια, όπως ασταμάτητος θα είναι και ο δικός μας αγώνας ως την τελική δικαίωση, ως τη δικαίωση της θυσίας σου.

Τιμή και δόξα στον ήρωα της αντίστασης Ανδρέα Μιχαηλίδη.